Klamme handjes

Morgen is het weer zover, een nieuwe PET-scan en dus ook een nieuw vonnis. 
Na het goede nieuws van de laatste keer hebben we hier toch wel even kunnen genieten thuis, maar ondertussen is dat gevoel opnieuw aan het vervagen. 

Opnieuw de sleur van de stressvolle dagen, moeilijke nachten en een nieuwe berg van zorgen. 
Angst neemt de bovenhand van logica, ie-de-re keer opnieuw. 
Ik probeer niet volledig mee te gaan in Dieter zijn angsten, maar hoe verder in het parcours, hoe moeilijker dit telkens wordt. 

Maandag PET-scan, woensdag pre-stamceltransplant onderzoeken, donderdag langsgaan voor het resultaat...
Zo staat het ingepland, maar we weten dat de PET-scan vroeger online zal staan en we zullen dit vermoedelijk dus al voor donderdag weten. 
Omdat Dieter er dus woensdag, op de dag van de onderzoeken voor de stamceltransplantatie, niet voor niets zou staan heeft hij gevraagd of hij dinsdagavond al mag bellen. De assistent liet weten dat dit wel kon, op voorwaarde dat de radioloog de beelden al heeft bekeken. 
Verder hebben ze laten weten dat hij ingepland staat om op 24 maart opgenomen te worden, mocht de stamceltransplantatie kunnen doorgaan.
We hopen vurig dat dit zo zal zijn, want het is dan op z'n minst terug een stap vooruit. 
Het is moeilijk niet te fantaseren over de stamceltransplantatie, ook al is er nog niets zeker. 
Ik ben bang dat er iets mis zal gaan, dat één van de verpleegkundigen corona heeft en dit overdraagt naar hem en ik ben bang dat hij volledig mentaal zal crashen en ik er niet kan zijn voor hem op dat moment. En toch... toch kijk ik uit naar de stamceltransplantatie. Een stapje dichter naar een normaal leven.
Een leven waar onze grootste zorg is om bijvoorbeeld niet op tijd te komen op een feest of stress te hebben omwille van het werk...

Op naar dag 0.