De laatste loodjes voor de laatste chemo 6 feb. 2019

Als iemand vraagt hoe het gaat, antwoord ik: goed. Of: zwaar, maar ik ben er bijna, ik tel niet de uren af naar de laatste chemo, ik tel de minuten. Maar voor de buitenwereld hou ik mijn masker op.

Maar het spreekwoord is niet voor niets de laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik vind het allemaal heel zwaar. Waarom het zwaarder is dan in het begin? Ten eerste de bijwerkingen. Die zijn bij kuur 5 tm 8 zoveel zwaarder, zo heftiger. Het kost me zoveel moeite om normaal te functioneren. En normaal is tegenwoordig anders dan mijn vroegere normaal. 

En het is geestelijk zwaar. En dan bedoel ik niet de angst die ik de rest van mijn leven bij elk pijntje zal voelen. De angst dat het ooit terugkomt. Je weet tenslotte nooit wat er gaat gebeuren, de angst laat ik niet mijn leven regeren. Nooit gedaan, dus ga er nu ook niet mee beginnen.

Ik voel me verraden voel door mijn lijf. Wie had gedacht dat mijn klunzigheid letterlijk mijn leven zou redden? Dat door het verkeerd pakken van een shampoo- of douchegelfles ik een knobbeltje zou voelen? Omdat die stomme fles op me viel en ik even checkte waar ik een blauwe plek zou krijgen?

Ik krijg het steeds moeilijker met hoe ik eruit zie. Natuurlijk zie je aan mijn kale koppie dat ik ziek ben. De meeste vrouwen lopen er niet vrijwillig zo bij. Maar ik heb zo lang met make-up kunnen verbergen dat ik ziek ben. Dat gaat niet meer. Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik een dik, ziek hoofd. Rode wangen door de droogheid van mijn huid (geloof me, er is niet tegenaan te smeren), geïrriteerd door mijn eeuwige traanoog. Ik ben een beetje aangekomen en dat zie je meteen heel goed.
Oogschaduw kan niet, want dan beschadig ik mijn huid te veel als ik het eraf haal. Mascara? Maakt geen indruk op 2 wimpers per oog. Oogpotlood? Eén traan en ik lijk op Jack Sparrow.
En mijn handen zijn voor de 3de keer aan het vervellen. Zucht…
Schoenen dragen? Best lastig als je voeten zo aan het vervellen zijn.

Ik heb heimwee naar mijn haar. Ik vind het lastig om foto’s te zien waar je mijn lange haar op ziet. Ik weet het, het kan allemaal erger. Ja en het groeit binnen een paar maanden weer aan, maar dat duurt nog best lang voor mijn gevoel. En dan straks in de zomer ben ik blij dat het niet lang is, anders heb ik het weer te warm :).

Mijn conditie is echt helemaal niets meer. En als ik dan om me heen kijk en zie wat er allemaal moet gebeuren in huis, dan raak ik gefrustreerd. Ruud doet zoveel, maar hij kan niet alles. Ik moet al bijkomen als ik de vaatwasser uitlaad. Maar ik doe toch zoveel als ik kan. En gelukkig gaat het de ene dag heel goed, om vervolgens een andere dag niet uit de voeten te kunnen. Ach, afwisseling houdt de verveling buiten de deur, zullen we maar zeggen.

Het is lastig dat er zoveel moet gebeuren en er zoveel blijft liggen. En daar komt de zorg voor Robbie ook bij. Gelukkig kan ik hem prikken, maar 4 keer per dag de vloer van de kattenkamer dweilen, kan ik niet. Dus moet Ruud dat weer doen, naast alle andere taken. En dat breekt me weleens. Ook al kan Ruud hiermee beter mee omgaan dan ik.

Op 13 feb. heb ik de laatste chemo. Wat is de tijd snel gegaan! Ik weet nog zo goed dat ik de eerste chemo kreeg. Niet zenuwachtig, maar vooral het gevoel: kom maar op, laat het gevecht maar beginnen! Wel met het gevoel dat het zo lang zou duren. En dan heb je je neus gesnoten en zit je een week voor de laatste chemo. En dan op naar de volgende fase. De verwijdering van de okselklier en de amputatie. En ik weet dat het een zware operatie is, maar ik kan niet wachten. Dan weet ik zeker dat die snertkanker weg is.

Ben ik dan alleen maar somber? Nee, maar soms wordt het me teveel en moet het er even uit. En dan gaan we weer door, want: breast cancer picked a fight with the wrong chick!

4 reacties

Heel heftig om te lezen, maar ooh zo herkenbaar! Kop op, ze krijgen ons er niet onder!!! Houd je goed!💪🏽🍀🙏🏻

Laatst bewerkt: 07/02/2019 - 11:54

Je bent al zo ver op je weg naar herstel! Na woensdag ga je stapje voor stapje (mijn part strompelend) dapper op weg naar de volgende fase! Trots op mijn dappere kleegaa! Xxx

 

Laatst bewerkt: 10/02/2019 - 21:00

Lieve Lilian, bijna klaar! Nog 2 nachtjes slapen, chemo en die dan nog verwerken, maar dan kan er een punt achter ( een hele dikke!). Dan herstellen, opereren en weer herstellen. Als het een beetje meezit kun je straks lekker van de zomer gaan genieten. Zoetjesaan weer alles opbouwen, vooral je conditie, en dat kan best lang duren, maar dan zul je zien dat je steeds meer gaat genieten van alle dingen die weer lukken en kunnen. Ik zal aan je denken woensdag. Dikke knuffel! XXX

Laatst bewerkt: 11/02/2019 - 08:36

Lieve Lilian,  wat een aanslag op je lichaam is het hè?!  Je haren gaan straks weer groeien en ook je wenkbrauwen en wimpers en hopelijk groeit daarmee  beetje bij beetje  ook weer het vertrouwen  We hebben heel wat te verwerken gekregen, ik ben zelf het hele jaar 2018 mer behandelingen bezig geweest  Nu denken over een borstreconstructie, vind ik ook nog wel n heel ding trouwens. Maar hé, we zijn er nog. Dat klinkt zo cliché  maar hoe waar is het. Je energie herstelt enigszins (zij het veel te langzaam) maar in je hoofd wil je meteen weer terug naar je ' gewone' leven. Geduld, Geduld, Geduld..... Pffff, ... Ik leef met je mee.

Dikke knuffel 

Laatst bewerkt: 07/03/2019 - 21:31