Verloren tijd...

De intensie om de blog te vervolledige schiet er steeds bij in.....Dit is de eerste keer weer dat ik het forum opendoe na een lange tijd...is zo confronterend ook. De verhalen die ik lees van andere die lijdensweg is nog zo voelbaar. Maar tegelijkertijd zou ik die zo terug willen, hoe egoïstisch dat ook klinkt. Ik mis mijn man ik mis hem zoveel dat het elke dag lichamelijk mijn doet. Maar toch ga ik proberen zijn volledige verhaal hierop te krijgen zodat misschien iemand anders of een partner van de patiënt er ook maar iets aan heeft.... de eerste stap is terug genomen voor een kort blogberichtje. Want uiteindelijk wil ik niet dat hij wordt vergeten. En als een iemand ook maar iets deraan heeft dan heeft het toch nog iets betekend. Dus tot de volgende keer en terug dan op zijn verhaal...