Cry me a river

“Als ie Mirror speelt, weet ik niet of ik het droog hou hoor”, bereid ik mijn vriendinnen voor op een avond Justin Timberlake in Ziggodome. De tickets heb ik een half jaar geleden gekocht met het idee dat ik nu sterk genoeg zou moeten zijn om weer leuke dingen te doen. Fysiek blijkt dat redelijk het geval. Het is mijn veranderende mentale gesteldheid die sinds de kanker een andere definitie van sterk zijn kent. 

Omdat ik overweeg mijn blog op kanker.nl te verwerken in een boek, volg ik een paar dagen daarvoor een schrijfworkshop in het oosten van het land. De oefeningen die we doen bevestigen dat ik veel al in mijn hoofd heb. Titel, omslag, inhoud, overkoepelend concept, flaptekst. Ik ben in mijn element. Totdat we de eerste zinnen aan elkaar voorlezen. 

De workshopleidster vraagt ons op te schrijven en voor te lezen waar het verhaal begint. “Als je noodgedwongen stil komt te staan, heb je eindelijk tijd om te luisteren”. Dat lukt nog, want van tevoren bedacht. Daarna breek ik. “Het begin is daar waar je in stilte weer lucht ziet”, krijg ik er na een paar keer diep ademhalen uit. Ik droog mijn tranen, de dag gaat verder. 

Ruim een half jaar geleden schreef ik hier een blog over kwetsbaarheid. (https://www.kanker.nl/ervaringen-van-anderen/blogs/het-gaat-wel/het-gaa…). Voelen wanneer de stoerheid je vooruit helpt en wanneer het je kwetsbaarheid overschaduwt is moeilijker dan onbewust een pantser inzetten, schreef ik. Het blijkt nog moeilijker dan ik dacht. 

We nemen de tijd om in de prachtige tuin te schrijven. “Een heftige gebeurtenis, zoals kanker krijgen, slaat alle dammen weg die we tijdens onze levens hebben opgebouwd. Als die er lang gelegen hebben, ontstaat er dan vanzelf een waterval. Die stort naar beneden met een kracht die je denkt niet te kunnen verdragen zonder verpletterd te worden. Soms schuil ik, achter die waterval, om in de nevel toe te kijken wat er naar beneden komt. Soms stap ik erachter vandaan en laat ik me meedrijven. Als de dammen weg zijn, kan het eindelijk weer stromen”. Ik lees het voor in tranen. 

‘s Middags vraagt ze ons wat onze eigen criticus zegt over dit boek in wording. Dat kan ik wel. Hier zit echt niemand op te wachten. Weer zo iemand die haar persoonlijke ellende exploiteert voor commercieel gewin. Maar als je echt eerlijk bent, zegt een stemmetje, kun je je met dit boek niet meer achter je lach en je humor verschuilen. Dat durf je niet. 

Aan het einde van de dag presenteren we elkaar onze boeken. Opnieuw word ik overspoeld. Ik kan het niet. De workshopleidster doet het enige wat iemand op zo’n moment kan doen. “Dan kom ik naast je staan”, zegt ze. Ik kom alsnog niet uit mijn woorden. Er lijkt een laag weg waarachter ik me vroeger kon verschuilen. Ik voel me ongemakkelijk maar toch okay. Weer geen nieuwe dam gebouwd.

Nu die laag weg is, kan het gevoel eindelijk zijn weg vinden. Al komt dat boek er nooit, al is het als die ene brief die ik nog niet verstuurd heb, de woorden hebben hun werk al gedaan. Het is aan mij om de dammen niet meer terug te leggen, om geen nieuwe stuwmeren te veroorzaken die eens in de zoveel tijd naar beneden kletteren. Zonder verzet kom ik in rustiger vaarwater. 

In Ziggodome geniet, lach en dans ik met een lichtheid die ik lang niet gevoeld heb. Blijkbaar stroomt behalve verdriet ook blijdschap, dankbaarheid en ultieme vreugde beter als ik me gewoon laat meevoeren met wat er komt. Als Justin als laatste nummer Mirror inzet, schiet ik alsnog vol. “So now I say goodbye to the old me, it’s already gone”. Ik krijg van twee kanten een knuffel en lach door mijn regenboogtranen heen. Het kost me een dag om bij te komen. Al hoef je daar vanaf je vijftigste geen kanker voor gehad te hebben geloof ik.