Vermoeidheid, Alpe d'HuZes en acceptatie...

Begin van dit jaar schreef ik over mijn vermoeidheid; nadat ik begin 2016, na mijn behandelingen, groen licht kreeg van de artsen en bedrijfsarts om mijn werk weer op te bouwen, was ik na zes weken weer fulltime aan het werk. Ik pakte mijn leven weer op en ging door alsof er niets was gebeurd, totdat ik bijna twee jaar later (begin 2018) met een compleet lege batterij kwam te zitten. We waren in november 2017 verhuisd en ik kreeg begin 2018 flink de griep. Dit laatste trok het beetje energie wat ik nog in een reserve batterij had zitten ook leeg en ineens kon ik niks meer.. Na het douchen moest ik weer op bed gaan liggen om bij te komen.
Ik ben op zoek gegaan naar hulp om mijn batterij weer op te laden, om meer balans in mijn leven te krijgen en dit te behouden. Als eerste ben ik naar de huisarts gegaan. Deze verwees mij door naar de praktijk ondersteunende psychologe. Helaas vond zij dat ik na 2 gesprekken alweer 'klaar' was en heb ik hier weinig aan gehad. Op mijn werk heb ik een gesprek bij de bedrijfsarts aangevraagd. Aan haar hulp en advies heb ik wel veel gehad. Ook heeft zij mij goed begeleid in het weer opbouwen van mijn werkzaamheden.
Doordat ik met zo'n lege batterij kwam te zitten en wilde voorkomen dat dit nog een keer zou gebeuren, ben ik ook gaan nadenken. Pas nu kwam het besef dat ik nooit meer de Leontien van vroeger zou worden. De behandelingen die mij gelukkig beter hebben gemaakt, hebben er ook voor gezorgd dat ik nooit meer de hoeveel energie zal hebben die ik had. Daar zal ik mee moeten leren leven en meer naar balans moeten zoeken. Pas nu, ruim twee jaar later na alle behandelingen kwam dat besef... en met dat besef ook eindelijk de acceptatie...

En over besef en acceptatie gesproken...
Vorige week, begin juni 2018, ben ik voor de tweede keer naar Frankrijk geweest voor de Alpe d'HuZes. Net als vorig jaar zijn we met vier scholen uit Flevoland (Flevoland Fietst Tegen Kanker) met onze leerlingen naar Frankrijk vertrokken. Op zaterdag kwamen we aan, op zondag zijn we met alle leerlingen omhoog gefietst, zodat zij ook ervaren hoe zwaar dit is en de rest van de week hebben zij vrijwilligerswerk gedaan.
Vorig jaar ben ik zondag en donderdag vol trots omhoog gefietst, wat was ik trots dat ik 1,5 jaar na mijn behandelingen fit omhoog kon fietsen!
Dit jaar fietste ik alleen de zondag samen met de leerlingen omhoog. Op donderdag, de officiële dag fietste een collega van mij (6x!) omhoog. Maar ook nu was ik weer trots dat ik weer omhoog was gefietst, helemaal na zo'n periode met weinig energie!
Toch gebeurde er deze week nog iets anders, naast trots kwam vooral dankbaarheid naar voren.
Op woensdag, de dag voor de officiële Alpe d'HuZes dag, zette ik met een aantal leerlingen en andere vrijwilligers de kaarsen neer in de bochten. Bij het lezen van sommige teksten op de kaarsen schoot ik vol. "Het had ook zo anders kunnen aflopen" besefte ik eigenlijk toen pas. Dankbaar; dat was en is nog steeds de emotie die nu overheerst. Wat ben ik dankbaar dat ik er nog ben en mag en kan genieten van het leven!!!
Op een van de kaarsen bedankte iemand zijn of haar artsen voor de goede behandeling, een heel mooi gebaar vind ik.
Volgend jaar steek ik ook een kaars aan voor alle artsen die er aan hebben bijgedragen dat ik er nog ben! Want ik ben alle artsen super DANKBAAR voor alles!!!

Liefs, Leontien