Amor vincit omnia

Blog 239

Lief, waren het altijd onze mijmeringen van het voorbije jaar, nu resten slechts mijn overpeinzingen. Vele noodgrepen grepen we met beide handen aan om toch maar die steeds kleiner wordende, verder in die vliegende storm verdwijnende strohalm te proberen te grijpen. Diverse keren gloorde voorzichtig hoop. Net zo vaak keerde de wanhoop. Je tweede stoma gaf jou wel je vrijheid. Vrijheid van pijn. Vrijheid om naar die magische wereld die Euro Disney heet te gaan. Vrijheid om opnieuw voorzichtig te mogen hopen, dromen van tijd. Vrijheid om hoog in de lucht, dansend met de zwaluwen, je levensvreugd uit te kraaien. Mijn kleumend musje, je veranderde in de mooiste paradijsvogel. We vierden het leven samen, vierden ook nieuw leven samen. Mees kwam, ons vierde kleinkind, ons leven verrijkend. Maar we verloren ook dierbaren, vrienden, mede patiënten.  

Onze heerlijke zomer werd er zo eentje van, alsof we wisten dat het zo moest zijn, het genieten waar over wordt gesproken in tijden van een nakend afscheid. Dat beseften we toen nog niet. Je kreeg wel het omgekeerde van nesteldrang. Er moesten zaken afgerond worden. Het lacherige bespreken van je wensen kreeg steeds meer een vast karakter. Een waslijst van muziek werd over en over beluisterd, aangevuld en afgevinkt. En ineens kwam daar een totaal nieuw inzicht. Je wou graag op een natuurbegraafplaats aan Moeder Natuur teruggegeven worden. 

Was het toen dat voelde je klaar was, Lief? Voelde je meer dan dat je zelf wist? We wisten al dat er geen enkele hoop meer hoefde te worden gekoesterd. Jouw vlam was al een jaar eerder gevangen. Uit je windlicht gehaald, onder een glazen stolp geplaatst. Het wachten was slechts op het opraken van jouw kracht. Je tumor begon jouw been dicht te drukken. Nog ruim een week hield jouw vlam het in je stolp uit. Je kreeg zelfs geen tijd meer om zelf je plekje aan te wijzen. Ach, ik denk dat je wel tevreden bent met wat wij voor je gevonden hebben. Jouw kinderen en ik zijn het in ieder geval. Nooit zou ik aan een graf hebben gedacht, maar nu ben ik er heel blij mee. 

Net zo bruisend als je leefde, besloot je jouw heengaan te beleven. Je kwam die dag wel drie keer terug uit de sedatie. Drie keer, waardoor je liefdevol afscheid kon nemen van je kinderen, broers en zuster. Een afscheid met een traan, maar vooral met een glimlach. Een gelukzalige glimlach die tot aan het eind toe in je ogen en op je gezicht bleef. Een glimlach die mij vertelde dat je vrede had gesloten. Vrede met onze Heer. Vrede met jezelf. Om je schuldgevoel welke je zolang met je meedroeg, omdat je wist welk een groot verdriet je zou achterlaten. Je laatste woorden staan voor altijd in mijn hart gegraveerd. Saya cinta kamu, ik hou van je. En zo verdween langzaam jouw kracht, overmand door de medicatie. Temidden van al die jou lief hebben omarmde je vredig de goede dood. Ook het sluiten van je kist gebeurde in drieën. Jetty en ik kunnen er nu nog om lachen, zo grappig werd een toch weer confronterend moment door jou veranderd in een situatie vol lichte humor. Lief, jouw cultuurbarbaar lust geen wijn of champagne, maar jouw bubbels, daar kon ik emmers van op.  

Na jouw ceremonie kwam het donkerste gat. Pijn verschroeide mijn ziel. Hele periodes was ik kwijt. Kwaaltjes waar ik nooit echt tijd voor had kregen vrij spel. Sliep ik toen met een oog open, nu is mijn slapen zonder jou nog steeds onrustig, onderbroken. Om toch te overleven begon ik mij doelen te stellen. Zo hadden we al lang van alles in huis om te verbouwen. Sommige artikelen hadden we zelfs al uit Almere meegenomen. De helft is nu klaar. Gemaakt zoals jij het al jaren voor je zag, maar waar ik nooit de ruimte voor kreeg. Het werden bitterzoete verbouwingen. Als in trance werkte ik alles af. Telkens als er wat af was, streden tevredenheid en verdriet hun gevecht in mij. Ik weet het, Lief. Je geniet er ook van, van daar waar je nu bent. Maar ik had zo graag dat je het in het echt had kunnen gebruiken.

De nu gevreesde kerstdagen naderden ras. Ik moest ook die periode doorkomen. Net als toen, toen dat je verjaardag naderde. Ook nu was ik weer terug in de tijd, terug naar de donkere eerste paar weken na jouw heengaan. Daarom ben ik kort geleden begonnen om op therapeutische basis naar het spoor te gaan. Om structuur in mijn leven terug te krijgen. Plannen voor de kerst had ik niet. Ik wou de feestdagen zo snel mogelijk achter me hebben. Maar wat, als je zou zien dat het huis kaal is? Leeg? Een huis die wij normaal gesproken tot een gezellig kerstgebeuren zouden omtoveren. Zou het je dan verdrietig maken? Die gedachten maakten mij ook verdrietig. Nu branden er kaarsjes, hangen kerststukjes aan het plafond, zachte muziek ruist door het huis. Mijn missen werd de afgelopen weken schrijnender, jouw leegte groter. Naar het spoor gaan bracht mij niet waar ik op hoopte. Ik trof mezelf ineens schuilend onder een deken aan. Mijn leidinggevende, helaas zelf ook een nabestaande, probeerde me steeds al begripvol voorzichtig af te remmen. Dat begreep ik toen niet. Ik had gehoopt dat ik, door naar het spoor te gaan, de feestdagen beter zou doorkomen. 

Een paar jaar geleden had ik erg de behoefte om allerlei sadistische filmpjes te zien. Ik kon me dan heerlijk vereenzelvigen met de agressor. Zo’n behoefte had ik aan het uit de hoek waar steeds maar weer de klappen vielen te kruipen. Jij en een psycholoog hielpen me snel weer op de been. Nu is dat totaal de andere kant op. Ik verslind alles waar de liefde maar van af spat en luister naar mooie, zachte muziek. Daar ligt nu mijn behoefte, dat is wat ik steeds harder mis. Heel veel liefde en steun kreeg en krijg ik. Veel moeilijke momenten kan ik met jouw kinderen en vrienden delen. Daar ligt het niet aan. Ik hoef maar te kikken om alle troost die ik op dat moment nodig heb te krijgen. Troostende armen genoeg. Warmte krijg ik ook van al onze beesten, maar vooral Stitch is niet meer van mijn zijde geweken. Jou mis ik. Jouw lach, jouw ogen, jouw warmte, jouw armen om me heen. Mijn behoefte is nog om veel alleen te zijn met onze beesten. Thuis, met alles wat me aan jou herinnert. In het begin wenste ik dat ik jou alsjeblieft nog één dag bij me mocht hebben, al was het maar om te zeggen hoeveel ik van je hou. Maar nu, vier maanden later, durf ik dat absoluut niet meer. Ik zou het opnieuw afscheid van je moeten nemen niet aankunnen. Partir, c’est mourir un peut. Hoe zacht ik het ook probeer te zeggen, het zal nooit mijn kleine beetje sterven kunnen mooipraten.

Zomaar ineens bereikte een privé berichtje via kanker.nl mij. Een moedige, jonge moeder uit België. Zelfde kankersoort, zelfde plaats. Palliatief. Ze herkende zich in jouw verhaal. Ze leest, als ze er aan toe is, steeds een stukje. Jij deed dat ook. Een soort van geestelijke voorbereiding. Ze durft haar angst te verwoorden, net als jij. Maar wat moest ik, met mijn open wonden? Vreemd, het voelde aan als door jou gezonden. Door haar mag ik onverwacht ons verleden herbeleven. Helpen zij en jij mij bij mijn rouwproces? Kanker schept een band. Samen kunnen we slechts eerlijk naar elkaar zijn.

Lief, ik zei het al eerder, ook voor mij zal de tijd barmhartig zijn, maar er zullen altijd van die dagen blijven dat het me zwaarder valt. Vaak komen herinneringen zomaar uit mijn ooghoeken als druppels over mijn wangen rollen. Desondanks probeer ik mijn belofte na te komen, om toch de regenboog achter elke traan te vinden. Huil niet omdat het voorbij is, maar lach omdat het zo fijn was. Een heel wijs mens heeft dat ooit als een levensles verkondigd. Het is een prachtige waarheid, maar zover ben ik nog lang niet. Ik voel me nog steeds vrij, vrij om me met jou te binden. Net zoveel als toen. Negen jaren, Lief. Negen lieve jaren. Lieve jaren, omgevlogen, vervlogen in een zucht. 

Lieve allemaal. Geef je partner 8 januari, op partnerdag, alle liefde en aandacht. Hun stille steun wordt heel vaak letterlijk voor lief aangenomen.  Pak alle momenten die er toe doen. Geniet, en maak vooral fijne herinneringen. 

Lief, ik wens jou en iedereen voor het nieuwe jaar alle liefde van de wereld toe.