Over mij
Ik noem mezelf aljarenbang omdat alles in een korte tijd in 2015 zich heeft afgespeeld maar ik dit nu pas aan durf qua gevoel. In die tijd was ik getrouwd met jonge kinderen. Ik was op zomervakantie geweest en ben nadien naar de dokter gegaan omdat ik tijdens het insmeren op mijn rug t gevoel had dat er mieren over mijn moedervlek liepen, elke keer weer. De dokter zag niets en stuurde me naar huis. Een half jaar later verzwikte ik m'n enkel ernstig en bracht weer mijn rug ter sprake. Invaller: Als ik wilde, kon ik mijn moedervlak gedeeltelijk of helemaal laten weghalen als ik een langere afspraak maakte. Een week later was ik er weer, deze keer een andere invaller die t eerst wilde zien voordat hij begon. "Oh mevrouw, hier begin ik niet aan, u moet meteen met spoed naar de poli om dit te laten verwijderen" dus een half uur later lag ik op die tafel.
Twee weken daarna uitslag: Melanoom. De week daarna meteen ziekenhuisafpraak met anesthesist en anderen en de dag dat ik onder het mes moest en de injectie met contrastvloeistof en 't verwijderen van de lymf waar de vloeistof heen vloeide. 12 nietjes in m'n rug en zo vermoeid dat ik maar een half uurtje wakker was om daarna weer te slapen op de bank of in bed.
Alles was goed dus in theorie had het hele ziekenhuisgebeuren niet hoeven gebeuren maar ik voel me nog zoals voor die uitslag met meer energie. Inmiddels is het vier jaar geleden en had ik vanmorgen weer dezelfde persoon die mij vertelde dat alles goed is. Ik hoef niet meer terug te komen naar het ziekenhuis, hij draagt mij over aan de poli en ik heb weer intens gehuild van blijdschap. Mezelf een cadeautje gekocht als aandenken en nu wil ik gaan beleven hoe het is om zonder die angst te leven, dat ik weer vertrouwen ga krijgen in mijn lichaam en mijzelf.
