Blijf je altijd 'kankerpatient'? Ook al gaat het goed?
De hectiek rondom de ontdekking van mijn kanker en de noodzakelijke behandelingen hiervoor zijn achter de rug. Na een heftig jaar mag ik me tot de gelukkigen scharen die vallen in de categorie 'chronische kankerpatiënt'. Mijn situatie is stabiel en met leefregels en kleine aanpassingen heb ik nog steeds een kwalitatief goed leven.
Over mijn ziekte ben ik vanaf het begin open en eerlijk geweest tegen iedereen. Ik hou niet van roddel en achterklap, ben een gekend figuur in een warme gemeenschap en deze methode was voor mij de beste benadering. Die gemeenschap heeft me ook ondersteund en kracht gegeven tijdens die moeilijke tijd en daar ben ik ze dankbaar voor.Toch merk ik nu de keerzijde van deze beslissing om open en eerlijk over kanker te zijn.
Omdat men weet dat ik een kankerpatiënt ben, ontzien men mij. Vaak doet men dat onbewust of uit medelijden. Ik word niet meer voor bepaalde zaken gevraagd, ingedeeld in de categorie 'besmettelijk', 'mensen die je moet ontzien' of 'bijna afgeschreven'.
Goed beschouwd moet ik nu dus extra mijn best doen 'om er weer bij te horen', om het leven dat ik voorheen leidde weer op te pikken.
Soms lijkt het wel alsof je gelijk wordt afgeschreven als je ook maar iets mankeert wat met het woordje kanker te maken heeft. En dat is onterecht, want kanker hoeft niet altijd slecht af te lopen, toch?
Het leven zin geven na een kankerverhaal wordt daardoor extra moeilijk, kost extra energie. Je moet je plekje weer helemaal veroveren. Je moet juist blij zijn dat er goede methodes zijn om te overleven.
Ook nu probeer ik zo open en eerlijk mogelijk te zijn. Ik leg uit dat er in principe niets meer met me aan de hand is, maar dat er altijd een onzekere factor zal blijven en dat ik moet dealen met leefregels. Maar dat dit niet wil zeggen dat ik in de maatschappij niet kan functioneren.
Hoe gaan jullie hiermee om?
Over mijn ziekte ben ik vanaf het begin open en eerlijk geweest tegen iedereen. Ik hou niet van roddel en achterklap, ben een gekend figuur in een warme gemeenschap en deze methode was voor mij de beste benadering. Die gemeenschap heeft me ook ondersteund en kracht gegeven tijdens die moeilijke tijd en daar ben ik ze dankbaar voor.Toch merk ik nu de keerzijde van deze beslissing om open en eerlijk over kanker te zijn.
Omdat men weet dat ik een kankerpatiënt ben, ontzien men mij. Vaak doet men dat onbewust of uit medelijden. Ik word niet meer voor bepaalde zaken gevraagd, ingedeeld in de categorie 'besmettelijk', 'mensen die je moet ontzien' of 'bijna afgeschreven'.
Goed beschouwd moet ik nu dus extra mijn best doen 'om er weer bij te horen', om het leven dat ik voorheen leidde weer op te pikken.
Soms lijkt het wel alsof je gelijk wordt afgeschreven als je ook maar iets mankeert wat met het woordje kanker te maken heeft. En dat is onterecht, want kanker hoeft niet altijd slecht af te lopen, toch?
Het leven zin geven na een kankerverhaal wordt daardoor extra moeilijk, kost extra energie. Je moet je plekje weer helemaal veroveren. Je moet juist blij zijn dat er goede methodes zijn om te overleven.
Ook nu probeer ik zo open en eerlijk mogelijk te zijn. Ik leg uit dat er in principe niets meer met me aan de hand is, maar dat er altijd een onzekere factor zal blijven en dat ik moet dealen met leefregels. Maar dat dit niet wil zeggen dat ik in de maatschappij niet kan functioneren.
Hoe gaan jullie hiermee om?
18 reacties
Ik ben nog niet genezen verklaard, maar zit in de controlefase die minstens nog 4 jaar duurt. Daarna zullen ze me ook nooit genezen kunnen verklaren omdat het van mijn soort kanker bekend is dat die op enig moment uitzaait, zelfs na tientallen jaren nog, ook al kunnen ze nu geen kankercellen vinden.Voordat dat gaat gebeuren ben ik dus een hele tijd 'kankervrij' maar wordt door instanties toch als chronisch of risicovol bestempeld. Wat weer nare gevolgen heeft, zeker als je naar het afsluiten van verzekeringen/hypotheken ed. kijkt. Bij sollicitaties zullen ze mij niet meer aannemen, maar een gezonde sollicitant kan morgen ook een ongeluk krijgen of ziek worden. Dat soort zaken ervaar ik als niet terecht.
Medici zeggen dat ik nog heel oud kan worden, een of ander administratieve beoordelaar zonder medische kennis ziet het woord kanker en stopt me gelijk in de 'gevarenzone'. Eenmaal kanker hebbend of hebben gehad brandmerkt je eigenlijk meer dan een misdadiger. Inderdaad, een discussie hierover zou niet verkeerd zijn. Steeds meer kankerpatiënten overleven, worden chronisch of genezen. Zonder aandacht af te pakken van diegenen die het niet overleven, zou het beeld van de samenleving betreffende patiënten die het wél redden - en die zijn er genoeg - anders moeten worden.
Als antwoord op je vraag; hoe zou de maatschappij dit moeten zien/doen. Per onderdeel verschillend. Ik vind het wel fijn dat mijn naaste omgeving nog vraagt hoe het nu gaat en ze me nog ontzien omdat je toch wel wat leefregels hebt. Maar ik denk dat in jullie situatie waar de grootste 'klachten' voorbij zijn en je 'normaal' in de maatschappij kunt functioneren je dit van je omgeving ook mag verwachten.
Ik denk omdat de 'ziekte' kanker nog steeds veel doden eist men wel voorzichtiger is met je. Ze weten immers vaak niet welke vorm je hebt en hoe deze behandelingen gaan. (En wat de bijwerkingen zijn).
Ik ik probeer altijd maar te denken; als een ander uit mijn omgeving het zou krijgen hoe zou ik er dan mee omgaan? Ik zou ook iemand blijven vragen hoe het gaat en of ik kan helpen denk ik..
Ik ik denk dat je wel altijd 'die man/vrouw die kanker heeft gehad' zult blijven.
Nou kan ik een MKB-bedrijfje met een paar man personeel niks kwalijk nemen. Die ondernemer heeft nou eenmaal te maken met grote financiële risico's door Wet - en Regelgeving die hij loopt als hij een chronisch zieke werknemer in dienst neemt.
Gelet het feit dat er (gelukkig) steeds meer mensen bijkomen voor wie kanker "slechts" een chronische ziekte zal zijn, zal er op twee fronten gestreden moeten worden: Dat van werkgevers-organisaties MKB-Nederland en VNO-NCW en dat van de politiek. Ik ben dan ook blij dat D'66 dit punt nu landelijk op de agenda heeft gezet.
En wat werkgevend Nederland betreft ga ik graag de discussie aan.
In de huidige wereld is het heel goed mogelijk je werk aan te passen aan je situatie, voel je je even niet fit, kun je vaak thuis of op afstand en op andere tijden het werk inhalen. Naar mijn mening liggen daar kansen die nog niet ten volle worden benut. Ik ben ook benieuwd naar dat Kamerdebat.dat D66 wil.
Natuurlijk zal integratie van ex- of chronische kankerpatiënten gepaard gaan met een lading aan regelgeving en administratie, maar als we om te beginnen maar überhaupt kansen krijgen ben ik al tevreden, het is de eerste stap.
Dat afgeschreven gevoel herken ik wel. Ik heb huidkanker basaalcelcarcinoom en dat is goed behandelbaar. Ik moet nog één operatie gezichtsreconstructie (2 gehad) en dan ben ik klaar. Eigenlijk voel ik me niet eens een kankerpatiënt, maar wel geraakt door kanker en een jaar lang uitgeschakeld. Voor de diagnose was ik bezig met het zoeken naar werk. Ik ben een klein eigen bedrijfje (ik geef naailes) omdat ik toen al moeilijk werk kon vinden. Dit heb ik ook voortgezet tijdens dit jaar op beperkte basis. Door op deze manier bezig te zijn hoor ik er in ieder geval weer bij. De werkidentiteit is belangrijk voor mijn zelfvertrouwen. Maar dit bedrijfje levert te weinig inkomsten op. Ik zoek een gewone baan, maar hoe pak ik dat aan als ik straks na de laatste operatie hersteld ben. Ik voel me een appel met een plekje eraan. Ik ben bang dat men mij laat liggen want er liggen zoveel mooiere appels voor het grijpen.
Ik ben ook slechthorend en daarbij speelt hetzelfde. Ik meldde ditt pas aan het einde van het gesprek... terloops ....hebt u iets gemerkt in dit gesprek... ik ben nl. slechthorend.... Je moet mensen eerst de mooiste kant van de appel laten zien. Het presenteren van de positieve kanten van datgene wat werkgevers als minpunt zien is een onbegonnen taak. Men wil liever geen afwijkende exemplaren. Zelfs niet bij organisaties en bedrijven die juist met die groep of voor die groep werken. Ik heb het zelf uitgeprobeerd in de praktijk en werd dan niet uitgenodigd.
Mijn advies is dus beperkte openheid bij solliciteren en alternatief werk voor je eigen waardering. Jammer maar helaas.
Groetjes,
Dorothé
In deze tijd van sociale media en Google werkt beperkte openheid maar tot op evenzeer beperkte hoogte. Even een sollicitant googelen en je weet (bijna) alles. In mijn geval gaat dat zeker op, daar ik mij niet wil verstoppen als chronisch kankerpatiënt en voor kanker.nl en Alpe d'HuZes openlijk naar buiten treed met mijn verhaal.
Dat dat lijdt tot afwijzingen moge duidelijk zijn uit mijn eerdere stukje hierboven.
Na de zoveelste afwijzing heb ik het over een andere boeg gegooid en ben ik mijn sollicitatiebrief als volgt begonnen:
Durft u het aan?
Ik behoor met mijn 52 jaar inmiddels tot de categorie senioren. een niet zo heel erg gewilde doelgroep bij werkgevers. daarnaast kan het zijn dat u mijn naam recentelijk voorbij heeft zien komen in het kader van Alpe d'HuZes of van kanker.nl. Want daar waar de vorm van blaaskanker die ik heb mijn vader bijna dertig jaar geleden fataal werd, is het dankzij nieuwe behandelmethoden bij mij “slechts” een chronische ziekte. Iets wat gelukkig bij steeds meer ouderen het geval is, maar ook iets wat niet wervend lijkt te zijn voor werkgevers. Bij chronisch ziek heeft men kennelijk het beeld voor ogen van iemand die voortdurend in bed ziek ligt te zijn in plaats van iemand die de Alpe d'Huez beklimt met 5000 anderen omdat opgeven geen optie is. Omdat zo iemand zich weigert af te laten schrijven. Een werkgever ziet niet iemand die, waar een ander zich ziek meldt, er juist nog maar eens extra de schouders onder zet. Terwijl dat nu juist wel de realiteit is. In mijn geval betekent chronisch ziek dat ik eens in de drie maanden gecontroleerd wordt en twee maal per jaar een serie van drie blaasspoelingen krijg (doorgaans op vrijdag), waarvan ik in het weekend een beetje bij kan komen zodat ik op maandag weer mijn mannetje kan staan.
En dan gevolgd door een stuk over mijn werkervaring en gericht op de te vervullen vacature om dan vervolgens af te sluiten met:
U geeft aan zo spoedig mogelijk in contact te willen komen met geïnteresseerden in deze functie.
Dus de vraag is nu: durft u het aan? Als het u gaat om inhoudelijk de meest geschikte kandidaat met een ruime ervaring en voor wie opgeven geen optie is, pakt u dan de telefoon zodat we snel kunnen komen tot een nadere kennismaking!
Ik zie uw reactie met vertrouwen tegemoet!
Het resultaat van deze volledig open benadering? Een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek! Mijn eerste sinds de diagnose kanker! Ok, ik geef toe, het is nog geen baan, maar na talloze afwijzingen ben ik hier al heel blij mee.
groetjes,
HermanWat geweldig dat je dit met ons deelt. Zo haal je "ons" in één keer uit de groep afgeschreven mensen.
Het is inderdaad erg belangrijk om er open over te zijn. De ander durft het vaak niet eens en wijst je daardoor af. Hiermee haal je die drempel weg.
Ik hoop voor jouw dat je een positief gesprek gaat hebben, groetjes
good for you! Mijn ervaring is ook dat werkgevers openheid en eerlijkheid weten te waarderen. En vooral: dat je jezelf bent. En dit ben jij.
Heel veel succes met je sollicitatie!
Ik duim voor je dat het gesprek nog een vervolg krijgt.
Vanochtend hoorde ik trouwens bij de dermatoloog (EMC Rotterdam) dat je bij huidkanker (basaalcelcarcinoom) op het lijf na een half jaar na de operatie al schoon wordt bevonden en bij huidkanker op gezicht of ander stuk dat aan de zon wordt blootgesteld na een jaar. Als het terugkomt dan is heb binnen 3 maanden tot een halfjaar. Het zou goed zijn als een soort foldertje was met dit soort info voor werkgevers ook. Het leven is vol risico's toch en niet alleen op kanker.
Groetjes en succes met je gesprek,
Dorothé
Liefs,
Herman
Ik hoop dat je met deze manier van solliciteren succes boekt. Dan ben je weer een grote stap richting 'gewoon mens'. En de werkgever die je aanneemt verdient daarna ook een grote pluim! Ook ik blijf erbij dat openheid van zaken geven de beste methode is. Elke werkgever googled tegenwoordig zijn sollicitanten, en op internet is waarheid en onwaarheid over mensen snel te vinden. Het heeft m.i. geen enkele zin om zaken te verzwijgen. Beter is het idd zoals Dorothe doet; rechtstreeks vragen aan de werkgever; heeft u hier nu echt last van? Merkt u iets aan mij? Hou ze die spiegel voor.
Tegelijkertijd probeerde men ook via een andere sollicitatieprocedure een functie te vervullen waarvan diegene die dat zou worden nauw zou moeten samenwerken met degene die uit deze procedure kwam rollen. Uiteindelijk heeft hun inschatting wat de beste match tussen die verschillende functionarissen zou zijn de doorslag gegeven, en helaas is daarbij de voorkeur uitgegaan naar een ander.
Maar goed, toch weer eens een gesprek gehad.
De schouders er maar weer onder! We zoeken verder!
Jammer voor je.
Had je het gevoel dat ze er serieus over dachten om jou aan te nemen? Dat de afwijzing niet door je gezondheid is?
groetjes, Doortje
Ik had de indruk van wel en ik geloof niet dat het met mijn gezondheid te maken had.
Maar goed, misschien heeft het toch in meer of mindere mate meegespeeld. Dat weet je toch nooit.
groetjes,
Herman
Lees zojuist je bericht (Ben even 'ondergedoken' geweest; op vakantie). Jammer van de baan. Maar je weet nu dat deze benadering wel heeft gewerkt. Dus op naar de volgende!