Vermoeidheid na kanker, hoe pas jij je leven er op aan?

Ik ben gaan sporten en deelnemen aan activiteiten in de buurt. Vooral het bezig zijn voor de ouderenorganisatie, waarvoor ik de sociale media beheer en daarom ook foto's en filmpjes maak, "verplichten" mij om toch buitenhuis ook dingen te doen, naast het samen wandelen fietsen etc.Het verzet je geest en geeft een nuttig gevoel.

Weer werken (als je werk hebt) of anders andere bezigheden zoeken. Misschien niet full-time, maar afleiding helpt (mij). Verder leven met de vermoeidheid is onvermijdelijk, maar zoveel mogelijk negeren -binnen de mogelijkheden die je lichaam
aangeeft natuurlijk- is de beste remedie.

Ik denk dat je ten allen tijden naar je lichaam moet luisteren. Dus ook al is het niet leuk, slaap ik gerust een uurtje in de middag om daarna weer verder te gaan met de dag. Ik vind dat geen enkel probleem, mijn lichaam moet toch ook kunnen hetstellen van de ziekte en alle vergif die het te verwerken krijgt.
Ik ben niet zo vaak en zoveel moe maar als ik moe ben en de gelegenheid is er ga ik zeker even rusten.

Neem een grote koelvriescombinatie voor in de keuken. Daarmee kun je boodschappen doen beperken tot 1 keer per week (of minder) en heb je altijd wat op voorraad. In de vriezer wat porties voorgesneden groente en andere ingrediënten klaar hebben. Dan kun je ook een als je te moe bent voor boodschappen doen en eten koken, toch gemakkelijke en snel een goede maaltijd neer zetten. Kant en klaar maaltijden uit de vriezer zijn nog altijd beter, dan niet eten omdat je te vermoeid bent.

P.S. Boodschappen doen met een lijstje in de hand, als je niet vermoeid bent gaat twee keer zo snel als vermoeid zonder lijstje.

Gebruik actief een agenda. Als deze dreigt "vol te lopen", dan actief kiezen wat je wel en niet gaat doen (zorg daarbij voor een gezonde balans van leuk, belangrijk, rustig, actief). Dan kun je andere zaken op tijd verplaatsen of afmelden, dat voorkomt teleurstelling bij anderen. Door de agenda weet je voor welke leuke / belangrijke dingen je binnenkort energie nodig hebt, zodat je kunt kiezen, en niet je energie besteed aan saai en niet belangrijk als toch last minute energie gebrek hebt.

Ik herken je dilemma, bij mij nu ook (weer) actueel. Blijven uitproberen waar je grens ligt als het gaat om (lichamelijke) inspanning, veel bewegen en drinken. Indien je toch over de grens bent gegaan (dat blijkt achteraf) dan helpt het uitstekend om een keertje extra vroeg naar bed te gaan idd. Afleiding zoeken in werk of andere bezigheden, zodat je niet steeds wordt geconfronteerd met die vaak lusteloze vermoeidheid. Daarnaast is het voor mij belangrijk om perspectieven te houden, om ergens een richtpunt te hebben waar ik naartoe wil werken. Die motivatie levert weer wat inspiratie op, alweer voor de juiste afleiding. Ik wens je succes met het zoeken van de balans.

ben binnen 4 jaar 5 keer open gemaakt .dokter zie het is eff anders bij jou nou van binnen ,dus moe heid is gewoon ga eff 1 of 2uurtjes rusten

Probeer je lichaam in conditie te houden zodat je niet moe wordt van een lichaam dat niets meer gewend is. Bouw je conditie langzaam op. Doe niet te lang wat achter elkaar aan. Liever 3 maal per dag een uurtje wat doen en dat geleidelijk aan verder opbouwen. Voor mij was het belang om elke dag iets te doen waar ik trots op was. Verder neem ik regelmatig pauzes. In een vreemd huis met een gezelschap trek ik me af en toe even terug op het toilet.
Ik heb gemerkt dat ik zo beter met mijn energie kan omgaan en dat ik steeds wat meer energie krijg, Vechten tegen de vermoeidheid maakt heel erg moe. Probeer er 'vriendjes' mee te worden.

We moeten ook niet vergeten dat we in de tussen tijd ouder geworden zijn hè en die arme kanker niet altijd de schuld moeten geven! Nee geintje! Ik ben pas 29 en mijn energielevel is wel wat minder dan toen ik 26 was en geen kanker had. Altijd actief bewegen, fietsen etc. Wat 'papaver' zegt ben ik het absoluut mee eens. Je moet je lichaam rust gunnen en het herstel van de klappen die het lichaam gehad heeft en ook accepteren dat je misschien niet meer die topatleet bent! Ik heb mijn lichaam opnieuw moeten leren kennen, nog steeds. Ik slaap sinds ik geen chemos meer heb etc. Smiddags niet meer en heb een normaal ritme opgebouwd. Rust reinheid en regelmaat. Door rust in te bouwen in mijn week, niet alles in 1 week of dag te proppen. Vooral naar je lichaam luisteren. En helemaal voor de vrouwen, je hormoonhujshouding die van slag is, oestrogeentekort. Als het niet gaat dan gaat het niet.
Ik mag helaas nog niet werken, dus dat was ergens ook een frustratie want je wilt verder, maar je lichaam laat je soms in de steek, omdat je ineens een dip hebt. En dat heb ik
moet leren loslaten als perfectionist. Heb 1x per week conditie/krachttraining bij een oncologie fysio. Kortom Conditie opbouwen, loslaten, jezelf tijd en ruimte gunnen, ons lichaam
moet nog wel even mee als het goed is! Denk voornamelijk dat het persoonlijk is. Zoek naar een ritme wat het beste bij je past. De RRR-regel

Niet moeilijik doen en je niet schamen. Het is voor mij 17 jaar geleden dat ik een chemo kreeg, maar sterk ben ik nog steeds niet. Iedereen fietst me voorbij. Een fles wijn, met een kurketrekker openen, laat ik graag aan een ander over. Zware dingen til ik. niet. Ik loop graag met een rolkoffer. Naar een evenement neem ik een rollator mee. Ik werk nog 3 dagen per week. Hoewel ik niet meer hoef.
Ik heb gezeurd om vitameni B12 te mogen krijgen en dat helpt mij ook.
Zorgen dat je niet te dik wordt, want dat gaat vanzelf als je niet veel doet
Wel door blijven gaan. De dingen blijven doen waar je al mee bezig was. OK op een lager pitje Nou en?

Ik ben weer gedeeltelijk, halve dagen, gaan werken na langzaam hersteld te zijn na de behandeling. Zoals bijna iedere patiënt met kanker heb ik ook flink ingeleverd aan energie en uithoudingsvermogen. Gelukkig werkt mijn werkgever mee aan aangepast werk want ik kan niet meer alles wat ik voorheen deed. s'Middags als ik weer thuis ben dan slaat de vermoeidheid toch redelijk vaak toe maar ik ga dan ook een a twee uurtjes rusten: luisteren naar het lichaam! Soms is rusten niet nodig en voel ik me redelijk fit. En dan kan ik er de rest van de dag weer redelijk tegen.

Probeer een vast ritme te ontwikkelen wat slapen betreft, dus iedere avond op dezelfde tijd naar bed en de volgende dag op dezelfde tijd weer opstaan, hoe moe je je misschien ook voelt als je opstaat. Overdag proberen niet te slapen of een dutje te doen tenzij je echt omvalt van uitputting en je echt niet anders kunt. Proberen de hoeveelheid van je activiteiten langzaam op te bouwen. Alles wat goed gaat is meegenomen. Wat niet gaat dat gaat dan op dat moment nog even niet. Er komen weer betere tijden aan, alleen nu nog even niet. En als het dan stukken beter gaat, niet gelijk heel veel gaan doen maar proberen te doseren wat je op een dag met je energie doet. Het is soms echt een zoektocht naar een nieuwe balans en dat betekent soms ook dat je nee moet durven zeggen tegen dingen of mensen die alleen maar energie vreten in plaats van geven. En ja, het moeilijkste van alles is uiteindelijk dat je moet accepteren dat het soms gewoon niet gaat.
Niets is moeilijker dan de dingen te aanvaarden zoals ze zijn.....

Voor mij helpt het om er vooral niet teveel aan toe te geven. Als ik het voel opkomen en ga zitten, doe ik de hele dag niets meer. Als ik daarentegen meteen iets ga doen, dan glijdt de vermoeidheid gewoon weer van me af. Klinkt tegenstrijdig, maar wanneer ik er nu door overvallen word, stap ik snel op de fiets, ga wandelen of loop op kantoor naar het koffieapparaat dat het verst uit de buurt staat.

Probeer je vermoeidheid te begrijpen want na zo'n behandeling mag en moet je lichaam tijd hebben om weer op te krabbelen! Maar het kan ook zijn dat de vermoeidheid een teken van emotionele stress is. Ik praat veel met mijn lichaam em het eerste wat er duidelijk uitgeproken moet worden is dat het nu in de naam en bij de gratie van God genoeg is geweest em je het verdere ontstaan van kankercellen gewoon verbied om plaats te vinden. Muziek doet ook wonderen, Veel geluk allemaal!

Na de chemo en bestraling was mijn energie volledig op. De eerste stap was acceptatie. Daarna een rolstoel aangevraagd. Thuis kan ik prima lopen maar wil ik langer of verder weg, gebruik ik de rolstoel. Ik heb een grote kalender waar ik mijn activiteiten op plan, om leuke dingen zo veel mogelijk te spreiden. Volgende maand start ik met oncologische cursus revalidatie om sterker te worden. Daarna ga ik zuurstoftherapie volgen om nog meer energie te krijgen. Tot slot, goede voeding en voldoende afleiding zorgen ervoor dat ik ondanks al mijn beperkingen het reuze naar mijn zin heb. Ik had kanker, ben nu beter en straks weer wat sterker.

Supradyne complex forte. 1 per dag doet wonderen. Na een volledige mastectomy, bestraling en hormoontherapie ben ik, na twee maanden , weer aan het werk.

Ik heb internettherapie Minder moe bij kanker gevolgd via het Helen Downinginstituur https://www.hdi.nl/minder-moe-bij-kanker/


Ben nog steeds erg moe na 2 operaties en door de bijwerkingen van mijn medicatie. Kan door de therapie er beter mee omgaan, fiets en wandel veel, maar neem van tijd tot tijd ook rust door 's middags even te gaan slapen.

Verder doe ik vrijwilligerswerk voor de sociale contacten, waardoor ik weer wat energie krijg.

3 dingen:
1. Geef niet te veel toe aan het gevoel van moeheid (want dan wordt het in ieder geval meer)
2. Bouw je vermogen op met kleine stapjes (bij te grote stappen loop je het risico op terugval)
3. Sport, beweeg! Zoveel als je kunt (en dat is niet snel te veel).

Ik heb een blog geschreven over allerlei fasen van Moeheid:
https://www.kanker.nl/anitak/blog/9689-prettig-moe
En trouwens ook over hoe moeilijk het is om te Luisteren naar je lichaam:
https://www.kanker.nl/anitak/blog/6303-luisteren
En over het belang van Bewegen:
https://www.kanker.nl/anitak/blog/9996-bewegen

Ik zit een uur in de week op een sport school. en wordt behandeld, door een fysiotherapeut, die ook 1 keer in de twee week mij met odeem therapie behandeld. Ik zit zelf als vrijwilliger in een vereniging.

Vroeger deed ik voor mijn ziekte zwaar werk. dat kan niet meer. alles op een lichte manier van doen. Doe ik s'morgens in ten sief werk, dan moet ik s'middags rusten. en val er ook bij in slaap. En ik moet opletten dat ik op een dag niet te veel doe. Kan ik s'avonds moe kapot zijn van vermoeiheid en pijn dat ik niet kan slapen!

Vlak na mijn diagnose kreeg ik al te horen van mijn huisarts: we kunnen heel veel voor je doen in dit ziekteproces, maar tegen vermoeidheid staan we machteloos.
Met dit in mijn achterhoofd ben ik mijn behandelingen ingegaan; ik was gewaarschuwd.
Tips?
- Ik ben me gaan inlezen over mijn ziekte, zodat ik kon begrijpen wat er aan de hand was en mijn ziekzijn mentaal kon accepteren.
- Voor de belangrijkste behandelingen heb ik gezorgd dat - praktisch bekeken - mijn huis, financiën, kleding etc. op orde waren en ik er geen omkijken meer naar had bij thuiskomst. Ook de agenda aangepast; veel dagen gewoon door gekruist.
- De behandelingen in alle rust ondergaan. Er bewust de tijd voor genomen. (het is nog niet zo lang geleden dat je voor een operatie wekenlang in een ziekenhuis lag ... nu enkele dagen!) Zelfs niet veel bezoek toegelaten omdat ik geen energie wilde verspillen aan het 'goed moeten zijn, opzitten en pootjes geven'. Ik heb me niet geërgerd aan 'protocollen en statistieken'. 'U bent een uitzonderlijke patiënt'... nou, dan was ik dat maar.
- Mijn emoties toegelaten, gejankt, gelachen. In bed gelegen wanneer het moest en mijn lijf aangaf dat ik niet anders kon. Daarbij gewoon geduld gehad. Ik mocht van mezelf gewoon ziek zijn.
- Na de behandelingen heel rustig mijn leventje weer opgepakt en niets geforceerd. Lukt iets niet? So What? Volgende keer beter.
- Alle afspraken noteren in je agenda, je ziet dan vanzelf wanneer er drukke dagen aan zitten te komen. Vooraf daar rustmomenten in bouwen en het aandurven om ook eens 'nee' te zeggen.

Ik heb nog steeds last van vermoeidheidsverschijnselen. Ondertussen heb ik die leren accepteren als iets wat bij mij hoort. Ik hou er gewoon rekening mee in het dagelijkse doen en laten en forceer ze niet meer. Ik kan er nu goed mee omgaan.
Wat ik wél merk is dat -afgezien van mijn directe naasten - mensen in je omgeving vaak niet (willen) begrijpen dat je af kunt haken 'omdat je moe bent'. 'Ik ben moe' wordt niet geaccepteerd als geldende reden. Dus verwoord ik het anders: 'ik heb last van mijn ziekte' of 'ik heb rust nodig'. Dat werkt een stuk beter.
Vermoeidheid zit niet alleen in je lijf, het zit ook in je geest. Gelukkig heb ik een groep mensen om me heen waarmee ik kan praten over mijn ziekte. Ik heb geleerd te genieten van wat je wél hebt. Maar je kanker even vergeten is ook broodnodig. Dus zoek ik afleiding die maakt dat ik niet dagelijks zo bezig ben met mijn kanker. Mijn kanker zal niet meer genezen, ik heb hem geaccepteerd als iets wat bij mij hoort en zal er mee moeten dealen. Dat - en je sociale contacten niet uit het oog verliezen - helpt enorm.

Ik liep van te voren een halve marathon. Helaas door de operatie en bestralingen was ik al mijn energie kwijt! Op advies van de neurochirurg en de uroloog ben ik weer gaan bewegen en op tijd mijn rust/slaap pakken. Eerst samen met een fysiotherapeut en daarna zelf. Vooral veel fietsen en wandelen heeft mij in het begin na de bestralingen goed gedaan. Inmiddels ben ik ruim 3 jaar verder ook weer wat aan het sporten. Wel moet ik erbij vermelden dat het niet altijd even makkelijk gaat en dat ik af en toe nog steeds last heb van vermoeidheid. Ook luister ik goed naar mijn lichaam daar die bepaald hoe actief ik kan zijn.
Geduld hebben is voor mij echt een sleutelwoord. Ik bekijk het dan ook per jaar dan kan ik de vooruitgang goed bespreken met mijn partner.

ik ben het eens met Carolinp. ik ga ook dingen doen, ik heb genoeg klusjes waar ik niet altijd zin in heb om het even te doen. probeer niet toe te geven dat U moe bent of voelt. het is niet makkelijk maar ik heb met mijn specialist gepraat over de vermoeidheid en die zei dat ik aan de VitD moet. en zoveel mogelijk zonnestralen op je lichaam. ook al is het binnen. de vermoeidheid is niet helemaal over. maar ik heb wel geleerd om naar je lichaam te luisteren. toch maar een eindje om, of fietsen of weet ik veel. ik heb veel gesport en veel gefietst en nu zit ik sinds kort op sportschool. bevalt best. wel fietsend erheen ( als het niet regent) het is ongeveer 8km heen en weer terug. doordat ik "veel" om handen heb voel ik de vermoeidheid niet zo erg. soms wel en dan doe ik ook een hele dag niks, voor zover ik kan stil zitten. ik hoop dat u hier wat aan hebt, ik lees veel mooie reacties. ik wens U veel sterkte

Een maand of drie na de behandeling ging ik weer voor ca 50% aan het werk. Dat ging aanvankelijk prima en na een vakantie besloot ik weer full time te gaan werken. Dat bleek toch niet te gaan. Ik was doodmoe, terwijl ik me soms ook heel fit voelde. Samen met een re-integratie coach heb ik mijn manier van sporten aangepast. Naast duursport ben ik ook krachttraining gaan doen. Ik ben meer en regelmatiger gaan slapen en (nog) gezonder gaan eten. Alcohol heb ik volledig uit mijn leven gebannen. En nu, anderhalf jaar na de behandeling werk ik wel weer bijna full time, vrijwel zonder vermoeidheidsklachten.

Na 8 rondes chemo en imuuntherapie kreeg mijn man bronchitis en blaasontsteking, waartegen 3 x antibiotica kuur achter elkaar. Toen was de koek écht op. Hij had al weinig energie en was erg moe. Uiteindelijk heeft hij zich laten behandelen met acupunctuur, Viscerale therapie en laser, kreeg supplementen ter bestrijding van virus en detox en B12 methylcolamabine en ik kreeg een nieuwe man terug. Elke dag een sprong vooruit en nu 5 weken later behoorlijk fit. De dutjes en slaapjes en gebrek aan energie zijn passé!

Hoi allemaal!
jaren geleden werd mij verteld als je moe bent ga juist bewegen dan gaat de moeheid weg!! Eerst had ik zoiets van he hoe kan dat nou? Maar het werkt bij mij echt al jaren op die manier! 😉👍👍Ik fiets en/of wandel iedere dag en sport 2x in de week in oncologie groepje.. Af en toe sukkel ik beetje weg in de auto of voor tv overdag maar slaap ook maar paar uurtjes in de nacht omdat ik avondmens ben maar sta ook vroeg op om met mijn echtgenoot te ontbijten.. Ik voel me er prima bij.. Meteen na behandelingen ben ik op de afdeling op de hometrainer en loopband gegaan in het ziekenhuis..

Ook ik ken de man met de hamer, helaas. Gelukkig, al gaat dat wel heel langzaam, gaat het toch wel steeds beter. (Ben nu 4 jaar verder) Ik heb breath works gedaan, een afgeleide van mindfullnes. Hierdoor merkte ik door het bijhouden van de vermoeidheid, dat meer dingen vermoeiend bleken dan ik zelf door had. Volgens mij is het dus belangrijk duidelijk te krijgen wat vermoeiend voor je kan zijn en wat je dan kunt doen. Bijvoorbeeld een wandeling in mijn eentje geeft me kennelijk rust en ook energie volgens mij en als iemand meeloopt vindt ik dat heel leuk en verwacht dan positieve energie. Maar dat bleek dus toch dan vermoeiend te zijn. Ook ging ik mediteren, wat ik ook prettig vind, maar kan niet zeggen dat ik er merkbaar energie door kreeg. Wat denk ik heel belangrijk is dat je het leert te accepteren, want juist de frustratie dat je niet zo kan als voor de kanker, maakt het volgens mij erger. Dat is wel veel makkeljker gezegd dan gedaan en kost tijd. Dus weten wat vermoeiend voor je is en dat accepteren en je er niet tegen verzetten zou mijn tip zijn, en wel blijven bewegen ;)

ben 4j geleden geopereerd aan darm kanker ben toen 4 keer open geweest in de 4 maanden ,daarna rustig aan ,maar dokter zei we zijn 4 keer in je geweest dus dat ziet er anders uit ,moeheid eff toegeven ,en vorig jaar 14 september weer geopereerd nu een hipec operatie ,dus weer helemaal open ,dus je lichaam is anders van binnen zei de dokter ,maar gaat nu goed

Ik ben, nadat oncologische fysiotherapie afgelopen was, lid geworden van de sportschool. Dat helpt om in conditie te blijven. Verder heb ik een therapie gevolgd die gericht was op acceptatie en leren omgaan met de vermoeidheid. Tevens mindfulness gedaan. En na lang wikken en wegen, praten met allerlei mensen, heb ik de knoop doorgehakt: ik ga 1 dag in de week minder werken. Ik wil werken en zet alles op alles om het vol te houden. Maar gevolg is wel dat er nauwelijks energie overblijft voor andere dingen, waardoor ik leef om te werken i.p.v. werk om te leven. 1 dag minder zal me zeker rust geven. Verder blijft het belangrijk mijn grenzen te bewaken.

ik vind het - nog vaak - lastig om de juiste balans in mijn agenda te vinden. Als ik me fit genoeg voel, maak ik diverse afspraken hoewel ik het aantal beperk tot maximaal 2 per dag. Dit hangt natuurlijk ook van de soort afspraak af. Vaak is 1 afspraak op een dag al meer dan genoeg.

Mijn agenda kan er hierdoor redelijk vol uitzien. Als ik me moe voel, zie ik als een berg op tegen alle afspraken die ik heb staan. Dan zijn zelfs de leuke dingen niet meer leuk. Alsnog afspraken afzeggen vind ik lastig en doe ik bijna nooit. Hierdoor ga ik regelmatig over mijn grenzen.