Hoe gaat je omgeving om met jouw vermoeidheid?

Mijn omgeving reageert verschillend, maar over het algemeen begrijpend. Negen maanden geleden werd een botlymphoon geconstateerd. Na de zomer kon ik weer voor 16 uur gaan werken als docent. De eerste 8 weken zijn goed gegaan, maar ik werd steeds enthousiaster ook in mijn priveleven en toen kreeg ik opeens last van extreme vermoeidheid. Nu sinds tweeeneenhalve week. Ik heb me ziek gemeld. Zowel mijn werk, de bedrijfsarts als vrienden reageren gelukkig begrijpend, waardoor ik niet in een depreesie hoef te zakken. Het is al erg genoeg om het zelf te accepteren. Alleen een vriendin reageerde dat het waarschijnlijk psychisch was en die heb ik een paar weken gemeden. Voor mijn man is het ook moeilijk dat hij opeens weer met een vrouw is die weinig kan. Maar hij accepteert het wel en probeert me te ondersteunen. Nu proberen mijn energie weer op te bouwen. O.a. met wandelen en fietsen en genoeg slapen en uitrusten. En opbouwende positieve dingen zoals vrienden, de natuur, lekker eten en meditatie.

Hallo Brigitte, Mijn omgeving reageert met: oh, ik ben ook vermoeid, het heerst, of ja, je bent geen 20 meer en we worden allemaal ouder.  Pfff, zo moeilijk om dit iedere keer maar weer te moeten uitleggen.  Alleen dat uitleggen is al te vermoeiend. 

Het rare is dat ik zélf vaak denk dat mensen het niet begrijpen, dat ik het steeds maar weer moet uitleggen. Natuurlijk zijn er mensen bij waarbij dat ook nodig is of waarbij ik onbegrip voel.
Maar bij heel veel mensen is er juist best wel begrip.
Toen ik ruim een jaar na m'n laatste chemo, thuis kwam te zitten doordat ik mijzelf uiteindelijk had uitgeput door maar door te gaan, reageerde iedereen met "ja, heel begrijpelijk, niet zo gek met wat jij allemaal hebt meegemaakt".
Na een tijdje voelde ik me toch nog steeds schuldig omdat ik niet kon doen wat er van mij verwacht werd... wat ik dácht dat er van mij verwacht werd.
Want ook juist op mijn werk lijken ze veel begrip te hebben en laten ze mij in alle rust herstellen.
Het blijft voor mij moeilijk te beseffen dat mensen het 'begrijpen'. Zeker als ze het zelf niet hebben meegemaakt of een soortgelijk iets (burn-out, overspannen, heftige gebeurtenis). Maar ook voor mezelf wil ik het nog vaak 'verklaren'. Stel ik mezelf niet aan, kan ik echt niet meer dan wat ik nu doe? ...nee, ik kan écht niet meer en ja, ik stort in als ik teveel doe, dus nee, ik stel mij niet aan...
Dus als ik het zelf soms nog niet eens begrijp, hoe kunnen de anderen het dan begrijpen?
En toch lijken ze het te begrijpen of in ieder geval rekening met mij te houden. En zeker mijn lotgenootjes en dichtsbijzijnde vriendinnetjes begrijpen heel goed wat ik meemaak. Daar kan ik af en toe ook eens even lekker 'uithuilen' of het van me af praten.

Nou, mijn familie en een aantal vrienden snappen het wel, maar voor de rest heb ik het gevoel helemaal niet. Ik zit in een re-integratie traject omdat de arbeidsdeskundige schrijft in zn rapport dat ie geen beperkingen ziet. Maar de alledaagse dingen zoals stofzuigen, afwas, boodschappen, e.d kosten me al zoveel energie dat een 40 urige werkweek me eigenlijk gewoon belachelijk voorkomt. En idd zijn er dan van die mensen die vinden dat je meer leuke dingen moet gaan doen. Krijg je vanzelf weer meer energie. Ja, de koekoek..

Mijn vermoeidheid komt zeker voort uit mijn MDS, Mijn bloedwaardes zijn zo laag dat ik iedere week na een bloedonderzoek,. bloedzak en plaatjes krijg. Ik wacht nu op een stamceldonor voor transplantatie. Maar ik denk dat zeker psychisch mee speelt. De aanvaarding, het niet meer kunnen van veel dingen terwijl in je hoofd zit van nog ff dit of dat doen altijd weerkaats. En dan heb ik het nog niet over wat je allemaal te wachten staat en je angsten en zorgen maken dan is het bij elkaar een uitputtingsslag. Ik vind het steeds moeilijke om tegen vrienden en familie te moeten zeggen sorry het gaat even niet meer. Een aantal vinden het geen probleem maar er zijn er ook die dan zo een zucht kunnen laten en dat vind ik moeilijk.