boos/ verdrietig een jaar na borstkanker
een vraagje voor iedereen die kanker heeft gehad en een jaartje (of meer) verder is. Ik heb april 2017 te horen gekregen dat ik borstkanker had. Geopereerd, bestraald en chemo. Een paar weken geleden zijn er weer foto's gemaakt en gelukkig is alles weg!! Superblij natuurlijk. Maar ook al ben ik zo lekker bezig met de draad weer oppakken en mijn eigen leven terug te krijgen....ik ben nog niet klaar geloof ik.
Soms wil ik keihard janken om wat er gebeurd is en de gevolgen die het had. En soms ben ik zo boos nog. Voor mijn gevoel slaat dat nergens op want het gaat nu zo goed. Mijn haar is weer aardig gegroeid, mijn kracht en energie is weer bijna wat het was. Het werken gaat weer lekker. Niemand ziet het aan me. En toch ben ik nog lang niet uitgepraat denk ik. Hoe kan dat dan?
En ik wil mijn familie er niet meer mee lastig vallen. het was voor hun ook al kut genoeg. Dus wat nu? Hoe doen jullie dat?
Groetjes, Marrie.
Soms wil ik keihard janken om wat er gebeurd is en de gevolgen die het had. En soms ben ik zo boos nog. Voor mijn gevoel slaat dat nergens op want het gaat nu zo goed. Mijn haar is weer aardig gegroeid, mijn kracht en energie is weer bijna wat het was. Het werken gaat weer lekker. Niemand ziet het aan me. En toch ben ik nog lang niet uitgepraat denk ik. Hoe kan dat dan?
En ik wil mijn familie er niet meer mee lastig vallen. het was voor hun ook al kut genoeg. Dus wat nu? Hoe doen jullie dat?
Groetjes, Marrie.
15 reacties
Heel herkenbaar. Geloof me dat het nu eigenlijk pas gaat beginnen. Je hebt de hele achtbaan gehad en je zit nog steeds in het laatste stuk. Soms gaat het goed kun je de hele wereld aan en soms loopt het voor geen meter.
Boosheid, verdriet en onbegrip komen en gaan. Dit hoort erbij!! Dit mag!!!! Je valt er niemand mee lastig. Het is ook allemaal niet niks. Blijf dicht bij jezelf en schrijf het van je af of zoek een lotgenootje of een groep waar je mee kunt praten. Zelf ben ik een groep gestart in Limburg. En als je met mij wil praten ik zal er zijn voor je. Ikzelf blog ook. Ik wens je sterkte en ik ben er voor je!!!!!!
Liefs van mij.https://www.kanker.nl/pasje/blog
Wat mij helpt is mijn vragen opschrijven en daar antwoord opgeven, met alle boosheid en verdriet. Waarom voel ik me zo, waar heb ik dit aan verdiend, waarom luistert er verdomme niemand naar me. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Het zijn maar gedachten!
Ik zit boordevol met adviezen en wil je niet overweldigen. Vind dit al te ver gaan. Veel liefs en sterkte, Ellis van Ramesdonk
Beste Marie, Al mijn vriendinnen met borstkanker lijden er enorm onder. Mijn vrienden met prostaatkanker ook. De prostaatkankerstichting/lotgenoten, meldde mij: "mannen spreken niet over die prostaatkanker". Dat is mijn nadeel, want ik ontbeer steun met agressieve, uitgezaaide prostaatkanker, die palliatief wordt onderdrukt tot de dood erop volgt. Ik leef er al 2 jaar mee en ben ermee vertrouwd dat ik spoedig doodga. En dan? Jammerend in een hoekje wegkruipen of de man blijven, die ik was? Ik koos voor het laatste, maar voor een gewijzigde levenshouding, die voor elk mens anders is. Ik verleen hulp zoals ik tijdens mijn werk moest doen en gratis. Ik ben overal en mantelzorger en ik schrijf over mijn ervaringen. Sedert mijn "slecht nieuws gesprek" heb ik iedereen meteen bericht: "jongens, foute boel, dit is wat ik te melden heb". Hoewel een enkeling de benen neemt, is mij dat goed bevallen. Mijn kankertraject was gruwelijk en ik doorstond hem, omdat iedereen ook wist wat ik heb en hoe erg ik eronder lijd. Indien nodig, dan spreken we erover. Zo is een blaasobstructie operatief verwijderd, waardoor ik naar de WC mag en los ben van de suprapubische katheter, die bij mij een ramp was. Iedereen weet dat ik erg moe ben van hormonale kankeronderdrukking. Mijn ervaring is erg goed. Ik schreeuw het uit en houd niks binnen. In mijn geval bad de gehele kerk voor mijn genezing, dat hielp, maar je moet dan natuurlijk wel een kerk bezoeken. In mijn eenzaamheid heb ik na lezing van Quantum genezing, mijn eigen ritueel gevonden in zee. Ik sta ontkleed in de brandig en uit mij krachtig, met hoofd naar boven en armen de lucht in. Op veel plekken kan dit en mijn plek is Bloemendaal aan Zee [Parnassia]. Als we terug rijden voel ik mij herboren. In de auto wordt gezongen. Al mijn buren en vrienden vragen hoe het gaat. Ze snappen het medische deel niet, maar begrijpen de woede en emoties wel. Het komt voor dat ik het ben, die zijn vrienden troost. Ik heb ontdekt hoe goed het kan zijn om alles te vertellen, door te leven en te aanvaarden dat niet altijd de ander iets griezeligs heeft, maar dat ik zelf aan de beurt ben. Precies, zoals bij statistiek op de universiteit. Ik zit in die ondergrens van verliezers en moet dat verlies een plek geven. Ooit zei iemand op TV iets dat ik mij eigen heb gemaakt. Zij zei: "als jij vraagt hoe het met mij gaat en het antwoord bevalt je niet, loop dat niet weg". Het is ook goed om te vragen of de ander ruimte voor je heeft. Zo niet, dan een andere keer wellicht. Wij kankerpatiënten doen er goed aan om 1. belangstelling voor elke ander te behouden en er serieus mee om te gaan, het GEVEN. 2. belangstelling te aanvaarden en te gebruiken, beperkt, maar voor jou mogelijk genoeg, HET ONTVANGEN. De discrepantie tussen beide houdingen ligt veelal bij onszelf. Ik ging me verdiepen in ziekteschaamte en merkte dat mij dat eenzaamheid bracht. Ik merkte dat ik tevoren al bedacht dat ik bij sommigen niet kan aankomen met wat mij overkomt: gewone invulling van wat ik verwacht, vooringenomenheid voor afwijzing. De kankerangsten waaien over naar ons gedrag. Kankerangst bij anderen, wordt op ons geprojecteerd. Hoe deed ik dat destijds dan? Ook niet al te best: kanker?, oei, weg wezen! Dat is de ver weg van mijn bed show. Van mij wordt inleving voor de aanhoorder verwacht. Ik let daar dus op. En dan die catharsis, die nodige ontlading. Gewoon doen. Bezig met wat de dood voor je betekent, wat angst met je doet en hoe je die laat zien. Een voorbeeld. Mijn buik werd een kwelobject. Al die naalden en slangentroep. Horror. Ik zei tegen mijn oncoloog: "houd rekening met mijn buiktrauma alsjeblieft"! En sedertdien wordt er rekening mee gehouden. Dan jouw behandelervaringen. Die noem je precies zoals ik die beleef. Ik ben er niet overheen. En ook dat zeg ik tegen iedereen. Daarnaast schrijf ik alles van me af, op sites, naar vrienden en mijn geheime dagboek. Als je aan de angst wilt ontsnappen, begrijp die dan eerst! Zet vervolgens je beleid uit en ontzie je familie niet. Ook met je sores en kanker verleden, blijf jij wie je was en net zo waardevol als altijd. Ga aan het roer van je levensschip staan en stuur, ontspan, klaag, neem vakantie, leg iets bij, doe je zee oefening of iets anders. Angstreductie ligt in onszelf. Voorkom stressopbouw. Laat niet alles je overspoelen, maar kies eruit, dat je volledige aandacht nodig heeft. Zeg tegen jezelf: "ook met kanker en alles wat ik heb doorstaan, ben en blijf ik de moeite waard". Het vraagt oefening, maar ik beveel het van harte aan. Ik wens jou veel jaren toe en kan dat doen, omdat ik tevreden omzie en stoei met de dood. Elke ontkenning en bedeesde opstelling kan je schaden. Lucht je hart en sla je vleugels uit. Heel veel sterkte hierbij! Het gaat je lukken.
Weliswaar heb ik vijf jaar geleden een andere vorm van kanker gehad, darmkanker (spoedoperatie) , doch de angst en zorg blijven bij je. Twaalf dagen na de operatie was ik weer aan het werk. (Mij werd een maand na de operatie verteld, dat er een deel van mijn dikke darm was verwijderd). De reden van mijn snelle werkhervatting: Ik was in die tijd alleen en mijn werk, vrijwillig hulpverlener voor mensen met (financiële) problemen, leidde me van mijn zorgen af. Gelukkig had ik een uitstekende huisarts op wie ik heel goed een beroep kon doen. Ik heb op mijn verzoek een vrijwillige chemokuur gehad. Tijdens deze kuur leerde ik mijn huidige echtgenote kennen en na een jaar zijn we getrouwd en ben ik naar haar woonplaats verhuisd. De angst en zorg blijft. Ik heb gevraagd om daar meer aandacht aan te besteden op deze site. Gelukkig heeft mijn vrouw als verzorgende jarenlang in deze sector gewerkt. Bij haar, en bij het 'kankerteam' van het ziekenhuis, kan ik mijn vragen kwijt.Ontspanning vind ik in mijn werk en we gaan er samen veel op uit. Iedere dag Wil, Kan en Mag ik nog.
Hartelijke groet.
Een wijs mens en ze heeft me ook goeie tips gegeven. Inmiddels heb ik een lekker ontspannen vakantie gehad en tijdens mijn dagelijkse wandelingen langs zee eens goed kunnen nadenken. Ik voel me nu goed maar als het anders is dan zeg ik dat ook meteen. Ik schaam me niet voor het feit dat ik na een paar trappen lopen sta te hijgen als een oud paard. Maar ik blijf wel sporten om mijn kracht te vergroten.
Mijn oncoloog zei tegen me: het is pas een jaar geleden. Dus ik heb geduld en luister nu wat beter naar mezelf. Op tijd gas terug en mezelf toegeven dat iets soms niet in 1 dag lukt.
Inmiddels gaat het weer veel beter. Het werken gaat steeds beter en ik heb bijna mijn ouwe leventje weer terug.
Ik voel wel de tranen soms prikken na het sporten of wandelen. Dan is mijn weerstand wat lager blijkbaar. En ik denk ook vaak dat ik het best wel kan in mijn eentje dus ik moet nog steeds bellen voor een afspraak of advies.
Bedankt voor je reaktie. Ik heb hier veel aan. Voel me er niet zo alleen in in elk geval.
Dit is heel herkenbaar. Voor de mensen om je heen ben je geen patiënt meer, dat was je vorig jaar toen je chemo kreeg, geopereerd en bestraald werd. Maar toen was je volop bezig om deze behandelingen te doorstaan. Nu heb je soms tijd voor het emotionele proces,
Onlangs zei iemand tegen mij dat je de lengte van behandelingsperiode, na de behandeling minimaal nodig hebt om de emotionele achtbaan te verwerken of te doorlopen. Maar daarover heeft het niemand als de diagnose is gesteld en het behandelingsplan wordt besproken. Maar het komt er echt nog achteraan. Er is geen draaiboek hoe je dit moet doen. Dit doet iedereen op zijn eigen manier. Heel veel kracht en sterkte daarmee. Geef jezelf de tijd en ruimte voor de emotionele verwerking.
Hoi, Marrie
Herkenbaar....
Ik nov.2017 diagnose borstkanker, jan/feb.2018 21 bestralingen. Mei 2018 contract niet verlengd, terwijl ik weer wat uurtjes aant werk was.
Nu erg moe.....je voelt je soms heel alleen in je gevoel. Ben positief, doe alles om mij beter te voelen en toch....
13 november 1ste controle, erg spannend.
Maar mijn motto is ALLES KOMT GOED!
Succes en groetjes Ingrid
lieve marrie heb ook borstkanker in april 2017 ,gelukkig borstbesparend ,maar moest bijna 2wk door de molen voor uitslag ,dus mijn man stonden buiten samen ook een potje te janken ,ben nu 1 jaar verder alleen de pech aug 2018 bleek ik wat in mijn oor te hebben Bam ! huid kanker ,alles gelukkig weg ,maar dit sloeg alles ,heb psycholoog ingescha keld heeft me goed geholpen ,medicatie voor 5 jaar slikken ,dus up en downs ,blijf positief want in dat jaar 2017 overleed ook een lieve vriendin v mij binnen 1 jaar aan darmkanker ,was helemaal de weg kwijt ,nu gaat het goed ,nu 5 jaar lang bij 2 specialisten lopen ,gelukkig slaat medicatie nu aan ,moet het voor 20 procent slikken < en zoals ingrid zegt! @alles komt goed@ succes en sterkte ,groetjes marjo
Lieve Marrie, Ik begrijp helemaal wat jij bedoeld. In april 2017 is ook bij mij borstkanker geconstateerd. 16 chemo's, borstamputatie, bestralingen volgde. In mei overleed een vriendin van mij aan dezelfde kankersoort als ik had. Een week later nog een andere vriendin. In juli mijn vader. Ik heb me toen in een overlevingsmodus gezet om er doorheen te komen en sommige emoties even geparkeerd. Ik dacht 2018 wordt weer herstel, maar door complicaties, achteraf gezien zijn ze te snel begonnen met de bestraling, ben ik in november 2018 nog een keer geopereerd. Van deze operatie ben ik goed ziek geweest. Met name mijn maag, darmen hebben hier veel van geleden.
Nu ga ik er in 2019 voor. Het jaar van herstel, dingen weer oppakken. De omgeving gaat gewoon door en heeft geen enig idee wat jij doormaakt. Zeker puberende kinderen niet. Dat maakt het soms extra moeilijk. Kanker heb je niet voor even, maar beïnvloed heel je leven. Ook na het herstel. Maar blijf in jezelf geloven, blijf dicht bij jezelf en doe niet wat je denkt dat andere mensen van je verwachten. Maar leef je eigen leven. Heel veel kracht en sterkte.
Liefs Saartje