Hoe deal jij met je kanker?
Hallo allemaal,
Ik zal mezelf even voorstellen. Ik ben Jessica en ik ben 19 jaar oud en ben er vorig jaar oktober definitief achter gekomen dat ik een vorm van chronische leukemie heb. Ze kunnen niet met zekerheid zeggen welke vorm, maar hebben wel gezegd dat ET het beste past.
Ik de tijd dat ik hier achter kwam, en nu ook nog wel, wortel is met depressie. Aan de ene kant heb ik geluk dat ik alleen maar 1 pil moet pakken per dag. Een bloedverdunner, niet eens een hoge dosis. Dat is alles. Wat is het ergste wat er kan gebeuren als ik die niet pak? Ik krijg pijn in mijn voeten vanwege de verminderde doorstroming van mijn bloed. Ik krijg klamme handen, en ik heb mer kans op bloedpropjes. Ik heb er zelfs al een paar. Maar zo veel mensen hebben het erger dan mij,
Toch heb ik er moeite mee. Ik had in die tijd niet heel veel vrienden die me steunden, en als ze dat wel deden, dan wisten ze niet wat het was, of hoe ik me nou echt voelde. Ik ben erg dankbaar voor die mensen, geloof me. Ze betekenen veel voor me. Maar, ze weten niet hoe het voelt om te weten dat je kanker hebt. Dat je eigen lichaam niet werkt, en ze het niet zomaar kunnen fiksen.
Eerst was ik gewoon bang. Ik had al zo veel tests gehad en diep van binnen wist ik wel dat het niet zomaar een infectie was. Maar nu heb ik het idee dat niet uitmakend wat ik doe ik gewoon niet blij kan zijn. De depressie gaat maar niet weg.
Mijn vraag is hoe zijn jullie met dit soort dingen omgegaan? Weren er ook vrienden bij die je opeens lieten vallen toen ze het nieuws hoorden? Hebben jullie last van depressie (gehad) en hoe ga je hier mee om?
Ik zal mezelf even voorstellen. Ik ben Jessica en ik ben 19 jaar oud en ben er vorig jaar oktober definitief achter gekomen dat ik een vorm van chronische leukemie heb. Ze kunnen niet met zekerheid zeggen welke vorm, maar hebben wel gezegd dat ET het beste past.
Ik de tijd dat ik hier achter kwam, en nu ook nog wel, wortel is met depressie. Aan de ene kant heb ik geluk dat ik alleen maar 1 pil moet pakken per dag. Een bloedverdunner, niet eens een hoge dosis. Dat is alles. Wat is het ergste wat er kan gebeuren als ik die niet pak? Ik krijg pijn in mijn voeten vanwege de verminderde doorstroming van mijn bloed. Ik krijg klamme handen, en ik heb mer kans op bloedpropjes. Ik heb er zelfs al een paar. Maar zo veel mensen hebben het erger dan mij,
Toch heb ik er moeite mee. Ik had in die tijd niet heel veel vrienden die me steunden, en als ze dat wel deden, dan wisten ze niet wat het was, of hoe ik me nou echt voelde. Ik ben erg dankbaar voor die mensen, geloof me. Ze betekenen veel voor me. Maar, ze weten niet hoe het voelt om te weten dat je kanker hebt. Dat je eigen lichaam niet werkt, en ze het niet zomaar kunnen fiksen.
Eerst was ik gewoon bang. Ik had al zo veel tests gehad en diep van binnen wist ik wel dat het niet zomaar een infectie was. Maar nu heb ik het idee dat niet uitmakend wat ik doe ik gewoon niet blij kan zijn. De depressie gaat maar niet weg.
Mijn vraag is hoe zijn jullie met dit soort dingen omgegaan? Weren er ook vrienden bij die je opeens lieten vallen toen ze het nieuws hoorden? Hebben jullie last van depressie (gehad) en hoe ga je hier mee om?
3 reacties
Ik herken een aantal zaken die je noemt heel erg goed. Heel veel vrienden, althans waarvan je denkt dat het vrienden zijn, laten niets meer van zich horen nadat je het nieuws verteld hebt. Die paar die soort van uit beleefdheid er nog eens naar vragen die weten zich geen houding te geven. Op zich ook logisch, omdat ze zoals je zegt niet weten hoe het voelt, hoe het is, wat je doormaakt, denkt en ervaart.
Ik heb bij het eerste nieuws, en ook bij de uitzaaiingen ontdekt bij een reguliere controle, niet echt in een depressie gezeten of ik ontken dat nog steeds ;-). Denk dat dat vooral ook de aard van het beestje is. Uiteraard kende ik mijn down momenten en spookt er van alles door je hoofd. Ik heb echter zo'n beetje vanaf dag 1 met mezelf afgesproken dat het niet gaat helpen als ik het opkrop en het bij mezelf houdt. Ik ben altijd naar iedereen open en eerlijk geweest. Dat was zeker niet altijd makkelijk. Kwetsbaarheid tonen is erg moeilijk. Uiteraard verschilde wel hoever ik in mijn openheid per persoon: een verre maar geïnteresseerde collega is iets anders als mijn eigen broer.
Dat open stellen is verschrikkelijk moeilijk, dat besef ik maar al te goed. Vooral ook omdat mijn vriendin er van zichzelf veel meer moeite mee heeft en mij er dan "vrolijk" over hoorde vertellen in de supermarkt, stad of waar dan ook. Het open stellen bracht ook met zich mee dat ik mezelf af ging vragen of ik bepaalde zaken wel moest vertellen, maar uiteindelijk heb ik zo'n beetje alles waar ik mee rond liep of dreigde te gaan lopen wel tegen iemand aangehouden. Dat wil niet zeggen dat mijn vriendin alles heeft mee gekregen. Een (nog steeds) goede vriend, mijn moeder of een collega, noem maar op, ze hebben allemaal flarden van mijn verhaal "aan"gehoord. Enkel als je al die mensen bij elkaar zet zou je een accurate analyse van mij kunnen geven. :)
Nu, driekwart jaar na mijn uitzaaiingen (welke overigens als het goed is helemaal zijn weggehaald/ bestraald), merk ik dat ik er nog steeds profijt van heb dat ik mezelf kwetsbaar heb opgesteld. Het is geen 'taboe' om mij te vragen hoe het gaat. Het antwoord wordt misschien wat korter, omdat het juist beter gaat met mij, maar anderen durven de toenadering te maken.
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal. Probeer het eens uit bij een vertrouwd iemand, gewoon... een klein stukje van jezelf laten zien. Wat doet dat met je? Hoe voelde je op het moment dat je dat deed? Hoe voelde je je erna? En na een paar dagen?
Veel sterkte! Elmar
Bedankt voor het delen van je verhaal. Ik heb inderdaad geprobeerd wat je zei, maar heb hier helaas niet veel profeit van gehad. Er zijn mensen die ik denk te vertrouwen, en het gaat allemaal mis. Ik ben erachter gekomen dat de school waar ik op zit, dat er mensen zijn buiten mijn opleiding om die iedereen vertellen dat ik lieg over mijn ziekte. Het is moeilijk om er open over te zijn als niemand je gelooft. Alleen omdat ik niet meer kaal ben moet ik liegen over mijn ziekte. Gelukkig heb ik mijn ouders nog die altijd bij me staan. Het is lastig, en ik heb het idee dat ik deze strijd nooit ga winnen. Alles is gewoon super confusing op het moment. Maar toen ik je verhaal las werd ik voor een of andere reden toch weer vrolijk, dus dankjewel daarvoor.
Ik hoop dat alles nog steeds zo goed gaat.
Jessica
Gelukkig dat ik toch op de een of andere manier een glimlach van je kreeg. ;-)
Ik snap heel erg goed dat het verwarrend is. Alles! Mijn ervaring is net zo, zodra je weer enigszins normaal oogt of minder moe bent en daardoor dus meer gaat doen... dan lijken mensen het te vergeten. Je ziet het niet, dus is het er niet. Maar wij weten wel anders. Het is er wel, is het niet lichamelijk, dan is het in de vorm van vermoeidheid of puur alleen het malen in je hoofd.
Ik praat er ook niet (meer) dagelijks over. Ben al half jaar volledig aan het werk, geniet van mijn kids, muziek, etc. Maar met een klein clubje mensen (bij mij vooral twee goede maten) blijf ik mijn gedachten delen. Al is het maar dat je het even kwijt bent of een reactie daarop krijgt.
Laat dat je ouders, een vriendin of wie dan ook zijn. Blijf er over babbelen met de weinigen die je wel vertrouwt.
Krop het niet op!
Kop op!
Elmar